“Blindheid is de ruimte tussen twee werelden” citeert filmmaker Ramon Gieling. Die blindheid is vaak van toepassing tussen autochtonen en allochtonen in Nederland. We zien en ontmoeten elkaar niet echt, zolang we elkaars (belevings)wereld niet betreden. Vooroordelen, verwachtingspatronen en hokjesdenken belemmeren ons.
Met dit ‘3D verhaal’ laten auteurs Froukelien IJntema en Tiffany Pham zien dat het anders kan! Lees de bewogen en humoristische verhalen van de confrontatie tussen de twee vrouwen. Hoe zij elkaar in die ruimte hebben ontmoet en hoe het zich verder heeft ontwikkeld. Gebeurtenissen belicht vanuit twee perspectieven.
Vooral switchen na het lezen!
Dit is het perspectief van Froukelien IJntema Ga hier naar het perspectief van Tiffany Pham
Eerste ontmoeting: glanzende start
Tiffany Pham. Ik weet dat ze ooit uit Vietnam is gevlucht. Een kleine, slanke, goed geklede en verzorgde vrouw met een enthousiaste en pientere blik. Tot die dag in mei 2008 hebben we elkaar nooit echt ontmoet. Dat verandert als we elkaar tijdens een workshop vertellen over moeilijke maar krachtige beslissingen in ons leven. In het delen van die momenten overbruggen we in één klap de zo verschillende werelden waaruit we komen. Het schept onmiddellijk een band.
Poging tot samenwerking
Beide zijn we op dat moment startend ondernemer met eenzelfde soort missie. Al snel stelt Tiffany voor om te gaan samenwerken. Ze wil graag gebruikmaken van de ervaring die ik heb. Ik ben in eerste instantie aarzelend, omdat ik zelf nog naar een goede vorm voor mijn bedrijf zoek. Maar omdat ik gevleid ben door de hoge verwachtingen die Tiffany van mij heeft, plannen we een gesprek voor het bedenken van een gezamenlijk aanbod. Mijn aarzelingen houd ik voor me. Ik kan vast wel iets voor haar betekenen…
Tiffany komt naar mijn kantoor. We zijn allebei vol positieve verwachting. Zij is nog meer gemotiveerd dan ik. Ik denk: ‘We gaan gewoon rustig aan de slag, een eerste verkenning.’ Ik heb wat globale ideeën en ben benieuwd waar Tiffany mee zal komen.
Wrijving
Als we de koffie op hebben, opent Tiffany haar tas en haalt er een vragenlijst uit. Ze wil eerst een fundament leggen onder onze samenwerking. Ze vraagt waar mijn kwaliteiten liggen, mijn valkuilen, uitdagingen, passies, expertise, mijn missie en motivatie, mijn verwachtingen en de rol(len) die ik in de samenwerking op me denk te nemen. Háár lijstje heeft ze al ingevuld. Ze vraagt mij hetzelfde te doen. Open als ik ben, zeg ik: ‘Natuurlijk, geen probleem!’ Maar terwijl ik haar vragen begin te beantwoorden, voel ik een soort ongemakkelijkheid in mij opborrelen.
Vervolgens presenteert ze me een tamelijk ver uitgewerkt idee voor een korte training ter bevordering van een goede integratie van allochtone werknemers in de Nederlandse arbeidsmarkt. Ik lees het vluchtig door. Op zich echt niet slecht! Wel heb ik al meerdere ZZP’ers met iets dergelijks zien falen. Bovendien zie ik dit niet als een plan dat bij mij past. In plaats te zeggen dat ik er geen motivatie voor heb óf constructief met Tiffany op zoek te gaan naar een voor ons passende vertaling van haar voorstel, hoor ik mijzelf ineens een waslijst aan kritiekpunten uiten. Er blijft geen spaan van heel. De energie tussen ons zakt tot een minimum.
Bespiegeling: De onderste steen boven halen
Dan denk ik: ‘Ho even! Waar ben ik nou helemaal mee bezig? Wat gebeurt hier?’ Ineens besef ik dat ik het totáál niet kan hebben dat zij al een uitgewerkt idee heeft. Ik voel me ook een beetje beledigd. Het lijkt wel of ze mij komt testen op geschiktheid als samenwerkingspartner. Vertrouwt ze me niet of zo? Ze was toch blij dat ik in haar geloofde? Ze keek toch zo tegen me op? Denkt ze nu dat ze beter is dan ik? Ze zou blij moeten zijn dat ik met háár wil samenwerken!
Op dat moment valt het kwartje: met al mijn grote woorden over interculturele competenties en het belang van gelijkwaardigheid, zit ik me hier ongegrond superieur te voelen en te gedragen. In diezelfde tijd verken ik immers ook samenwerkingsmogelijkheden met een onderneemster van Marokkaanse afkomst en vind het vanzelfsprekend om haar een checklist voor samenwerking onder de neus te leggen als fundament onder de zakelijke relatie…
Ik besluit mijn innerlijke waarnemingen met Tiffany te delen. Ik ben overrompeld door de manier waarop ze zonder enige waarschuwing uit haar bijna ondergeschikte rol in een gelijkwaardige positie stapt. Zo snel kan ik niet schakelen. Dat superioriteitsgevoel zit kennelijk dieper in mijn Hollandse lijf gebakken dan ik dacht.
Herverbinden
Tot mijn verbazing begint Tiffany te huilen. Ze snikt dat het de allereerste keer is dat een witte Nederlander hardop heeft bekend zich meer en beter te voelen dan zij. En dat terwijl ze zó vaak met die kleinerende houding is geconfronteerd. Het doet haar goed als een vorm van erkenning. Dan houd ik het zelf ook niet meer droog. In ons gezamenlijke potje janken vinden we elkaar toch op gelijk niveau.
Succesgeneratie.NL: Wrijving geeft glans
Sindsdien staan we altijd stil bij momenten van ongemak, weerstand en onbegrip, van tijdelijk uit verbinding zijn. Ze doen nog steeds pijn en zijn verwarrend. Als de één zich vragend en afwachtend opstelt, neemt de ander al snel de boventoon. Dat stukje ‘strijd om erkenning’ plopt steeds weer op. Maar juist door het dáárover te hebben ontmoeten we elkaar echt.
In die groeiende vriendschap werken we nu met vallen en vooral met opstaan samen aan Succesgeneratie.NL!
Glansrijke tips van Froukelien
- In ‘interculturele’ relaties zitten we al snel in een patroon, waarin de ‘nieuwkomer’ zich moet of wil bewijzen, terwijl de ‘gevestigde’ zich niet hoeft te laten bevragen of niet bevraagd wordt. Daarmee is de verhouding al scheef. Zorg voor tweerichtingsverkeer.
- Wees niet bang voor spanningen in de (samenwerkings)relatie, ook niet tussen mensen met een verschillende etnisch-culturele achtergrond. Relaties ontwikkelen zich met vallen en opstaan. Benoem wat je ervaart en check of de ander dat herkent. Kijk hoe je het vanaf dat moment anders kunt doen. Stem af op elkaar en leer van wrijvingen.
- Beledigd of gekwetst worden doet pijn. Dat voel je liever niet. Je reageert het af door boos te worden, licht in paniek te raken of door je terug te trekken. Daarmee verlies je grip op de situatie. Sta vooral stil bij de emoties, bedenk wat je op dat moment nodig hebt en vraag daar om. Vaak gaat het om erkenning van wat je hebt meegemaakt en van wat je voelt.
- Je hebt – bewust of onbewust – verwachtingen en beelden van hoe iets moet gaan of van wat de ander denkt, voelt of zal doen. Soms is dat op basis van jouw beeld van diens culturele achtergrond. Maar hoe iemand te werk gaat kan ook aan zijn of haar karakter liggen. Het is normaal om verwachtingen en beelden te hebben, maar check ze wel even. Misschien kloppen ze niet en kun je ze bijstellen. Daarmee geef je de ander de ruimte om zichzelf te zijn en je te verrassen.
Dit was het perspectief van Froukelien IJntema Ga hier naar het perspectief van Tiffany Pham
Geef hieronder je reactie:
Wat herken je in dit verhaal? In welke patronen zit jij soms vast? Wat heb je ermee gedaan? Wat zijn jouw tips?
Populair